Odcinek 1: O samej sobie

No i nadszedł czas na pierwszy odcinek. Nareszcie. Mam nadzieję, że będzie Wam się dobrze czytało i szybko zachcecie kolejny, który już od dawna czeka na dodanie. Tak, tak, tak. Sebusii ma już kilka odcinków zapasie, więc ładnie mi komentować, a będzie niebawem kolejny zacny odcinek. A więc nie będę już dłużej przedłużać. Enjoy it everyone!

Nazywam się Anna Anastasia. Nie, Anastasia to nie nazwisko. To również moje imię. Lubię się przedstawiać tak pełnie. Przedstawienie się jednym imieniem byłoby dla mnie niczym nieprzyznawanie się do tego kim jestem, a przecież jestem tym, kim jestem. Nie wyprę się tego nigdy. W końcu to jedyna rzecz, jakiej nikt nie może mi odebrać. To moja godność i noszę ją z dumą. Tak więc mam na imię Anna Anastasia i mam 16 lat, jeszcze. Z niecierpliwością wyczekuję upragnionej pełnoletniości, chociaż przyniesie mi to z sobą wiele niepewności. Chociaż Londyn jest miejscem pełnym możliwości, boję się. Boję się, że moje życie jak zwykle zrobi mi figla i zostanę z niczym. W sumie to i tak nie mam nic prócz mojej godności i przyjaciółek. Mój los postanowił ze mnie sobie zażartować już wiele lat temu. Miłość ojca do córki jest mi kompletnie nieznana. Tyle razy próbowałam go sobie wyobrazić, ale tak naprawdę wychodziła z tego jedynie czarna plama. Nie wiem o nim nic, gdyż moja matka nawet nie chciała mi nic o nim powiedzieć wmawiając mi, że jest podłym człowiekiem i nas porzucił zanim się urodziłam. Nienawidziłam go i kochałam jednocześnie. Przecież był moim ojcem. Musiałam mu wszystko wybaczyć. Moje wyobrażenia z czasem zaczęły nabierać kształtów przez moje ideologie i poznawanie mężczyzn w towarzystwie mej matki. Nie. Ona nie była prostytutką, chociaż szukała sobie jakiegoś towarzysza życia. Była duszą towarzystwa, a niektórzy panowie byli bardzo dobrzy dla mnie jakby chcieli się wkupić w moje łaski, jednak nikt nie był w stanie zastąpić mi tego, co nie było dane mi nawet poznać – ojca. Wyobraziłam go w końcu sobie jako wysokiego mężczyznę o jasnych oczach. Chyba niebieskich nawet. Skąd taki kolor oczu? Ja mam takie, a moja matka ma ciemne czekolady. Po kimś musiałam mieć takie oczy. W dodatku jakoś sądzę, że on ma również zarost na twarzy. Jakoś tak bardziej lubiłam tych z zarostem z towarzystwa mej matki. Do tego ciemne włosy, nie za długie, nie za krótkie. Ciężko to określić. Chciałam też, aby nosił garnitury. Mężczyźni w garniturach wydawali mi się wtedy jacyś tacy bardziej dostojni i bardziej kulturalni. Pewnie nic z tego nie było prawdą, ale każde dziecko potrzebuje, chociaż spróbować sobie wyobrazić kogoś, kogo nie widziało, a był dość ważną częścią życia. Ja wyobrażałam go sobie w ten sposób. Przynajmniej wtedy nie zwariowałam. Przez 10 pierwszych lat mego życia żyłam w miarę normalnie. Tak jak każde dziecko, które najadło się jakiegoś szaleju. Miałam kilka wypadków, które czasami o włos nie zakończyły się śmiercią. Pewnego dnia spadłam z szafy, bo bawiłam się we wspinaczki alpejskie po meblach. Taka wyobraźnia małego dzieciaka. Ledwo uszłam wtedy z życiem, bo telewizor, który stał na szafie, prawie mnie przygniótł. Przeżyłam tylko dlatego, że obok stała kanapa i wpadłam akurat w szparę pomiędzy szafą, a ową kanapą. Inaczej nawet nie zaczęłabym tego pisać, bo po prostu bym już była kilka metrów pod ziemią. W dodatku kiedyś pięknie spadłam z drabinek na dworze i coś strzeliło mi w plecach. Wielki płacz, ale nic poza tym. A moja matka? Nawet nic nie zauważyła. Gdyby zauważyła, pewnie i tak by nic nie zrobiła. Ba. Nie przejęłaby się w ogóle mną. To było u niej normalne. Sączyła we mnie tylko jad przeciwko mojemu ojcu i z czasem nawet zaczęła mnie obarczać winą za to, że ona nic nie ma. Czułam się gorzej niż jakieś gówno. Bolało. Każde jej słowo. Do tej pory dźwięczy mi wszystko w mej głowie. Tak jakby działo się to teraz. Aż chce mi się płakać… Ale nie. Nie wolno mi. To było tak dawno temu. Trzeba się nauczyć jakoś żyć. Gdy miałam już wreszcie te 10 lat, moja matka stwierdziła, że nie chce już mnie. Nie rozumiałam wtedy o co chodzi. Nie rozumiałam nawet, gdy stanęłyśmy pod jakimś wielkim budynkiem i weszliśmy tam do środka. Zrozumiałam dopiero gdy jedna z pań powiedziała mi, że moja mama już nie wróci, a ja zostanę tutaj. Od tamtej pory minęło 6 lat, a ja nadal mieszkam w Domu Dziecka w Londynie. Tak. To stało się moim domem. Nie tylko moim zresztą. Takich jak ja jest tutaj na pęczki i może dlatego ciężko tutaj o jakiś spokój. Wiele wrzasków i obowiązków. Tak. Każdy musi tutaj coś robić dla ogółu. Przyzwyczaiłam się już do tego. Nie przyzwyczaiłam się tylko do kilku osób. Jak wszędzie każdy ma jakichś wrogów, mam i ja. Cóż… Life is brutal, isn’t it? Po co w ogóle ja to wszystko piszę? Dobre pytanie. Pewnie jakoś próbuję sobie ulżyć w cierpieniu, gdyż może i fakt, że mam swoje przyjaciółki, ale i tak czegoś brakuje. Pisanie zawsze jakoś poprawiało mi humor i teraz… i teraz chcę wreszcie się sama przed sobą zwierzyć z wszystkiego. Tak. W formie takiego pamiętnika. Żeby nie zapomnieć o tym, co mnie stworzyło i… i ukształtowało. Każda rana pozostaje w postaci blizny, a to właśnie one sprawiają, że jesteśmy tacy, a nie inni. Dzięki temu wiemy, co jest ważne, a także czym sobie nawet głowy nie zawracać. Uczymy się żyć na podstawie przeżytych błędów i kopniaków od losu. Dzięki temu potrafimy na swój własny sposób odróżnić dobro od zła. Czyli te wszystkie problemy są dla nas dobre? Tak. Na swój dziwaczny sposób tak. Gdyby nie one, bylibyśmy nikim innym jak zapatrzonymi w siebie bufonami. Nie wybaczyłabym sobie będąc taka. Wolę swoja wrażliwość i wredotę wrodzoną w kolor mych włosów. Tak. Jestem ruda i nie wstydzę się tego. Nie wstydzę się niczego, co tkwi we mnie. Uwielbiam mój kolor włosów i oczu. To już chyba wystarczy jak na ten jeden raz. Po co pisać od razu na wstępie milion rzeczy na swój temat, a potem pozwolić, aby swój pamiętnik umarł zanim ledwie się narodził? W dodatku mam milion rzeczy na głowie. Ba. Zaraz zaczną mnie pewnie wołać, abym odbębniła część swojej roboty. No cóż… Jak mus, to mus. Jeszcze do tego powrócę i dodam pewnie coś o sobie. No i pewnie zacznę robić wpisy odnośnie tego, co będzie się u mnie dziać obecnie, a na pewno będzie. W końcu nadal mi nie przeszło. Za bardzo przyzwyczaiłam swój organizm do bycia żywym srebrem. No w sumie to też może być powodem, dla którego źle sypiam. Bez tabletek rzadko kiedy się obchodzi. Ale w sumie to nie na teraz. Odezwę się tutaj jeszcze, a na dziś już koniec Pamiętniczku. Czas nagli.